Nieuwe serie

In een eerdere post op social media heb ik verteld dat sinds deze week Nederland een nieuwe serie rijker is; Het A-woord. Het A-woord gaat over Sam, een bijzonder jongetje die autistisch blijkt te zijn. Samen met mijn man zat ik gekluisterd aan de buis afgelopen maandag…

In de eerste aflevering was te zien dat Sam zich veilig voelt als hij zijn koptelefoon op heeft en muziek kan luisteren. Hij zingt de Engelse songteksten moeiteloos mee, wat voor zijn ouders doodnormaal is.
Dat hij soms in zijn eigen wereld leeft en geen contact maakt, nemen zijn ouders voor lief. Soms worden ze boos en zie je de frustratie als hij “ raar” reageert. De reacties van de familie dat er misschien wel iets met hem aan de hand is maakt ze verdrietig en machteloos.

Ademloos kijken

Mijn man en ik hebben ademloos zitten kijken , we hebben geen woord gewisseld. Af en toe deed ik mijn best om mijn emoties weg te slikken zodat ik de stilte met mijn gesnik niet zou doorbreken.
De aflevering was afgelopen, ik zat nog druk alles weg te slikken. Mijn man doorbreekt de stilte en vraagt wat ik ervan vond. Ik kon het niet meer droog houden en daar kwamen de tranen.
Wat een herkenning! Allebei voelen we het zo. Ook wij werden boos, nog steeds trouwens want dat is ook gewoon een menselijke reactie. De eerste keer om tafel om een diagnose te horen. De woorden van mensen om je heem dat je kind toch echt wel anders is. Alles raakt ons weer alsof het over onze zoon gaat.

We praten rustig na, ik huil vooral, en gaan daarna maar naar bed. Morgen weer een nieuwe dag met onze eigen lieve autistje…

De blik

Ik hoop dat heel veel mensen hebben gekeken, vooral mensen die nog niet bekend zijn in de wereld van autisme. Ik zei dat de volgende dag tegen een vriendin. Ze vroeg, denk je dat mensen het nu anders gaan bekijken? Ik hoop het! Al is het maar 1 iemand die voortaan op straat of een winkel denkt: hé, misschien moet ik nu niet denken dat dat kindje niet opgevoed is maar misschien ook autisme (of iets anders) heeft.
De blikken van andere mensen doet zoveel pijn bij ouders die al worstelen met de buien van hun kind. In plaats van te kijken kun je een bemoedigend schouderklopje geven (oké, niet in deze corona tijd) of draai je hoofd gewoon weg en groet vriendelijk.