Het is alweer 4 jaar geleden… Maar het voelt alsof het vandaag is…

We rijden richting het Noorden omdat we vandaag feest gaan vieren. Mijn broer is afgestudeerd en krijgt zijn bul uitgereikt. Een trotse zus mag daar getuigen van zijn. Na het ondertekenen op de universiteit gaan we gezellig met mijn familie en vrienden van mijn broer een taartje eten en kopje koffie drinken in een leuk cafeetje om de hoek van de universiteit. We kletsen met zijn allen wat af, we lachen hard om grappen en hebben plezier. Niemand weet dat over een paar uur ons leven er compleet anders uitziet.

Zijn laatste woorden…

Na het gezellige koffie uurtje gaan we naar het huis van mijn broer om met elkaar lekker te eten en drinken. Mijn vader houdt van praten en in the picture staan. Ik stang hem door te roepen: ‘joh papa, moet je nou niet nog even speechen’. Hij staat op en verzint ter plekken een mooi en emotioneel verhaal. Improviseren kon hij als de beste. Na zijn speech houdt hij een sanitaire stop om daarna zijn soep verder op te kunnen eten.

De soep is nog steeds koud want die heeft hij nooit meer kunnen opeten. Hij zakt in de gang in elkaar en we hebben direct door dat het foute boel is. Er staan binnen no time drie ambulances voor de deur en ook komen er twee politieagenten binnen.

De komende uren leven we in een roes, wat is er aan de hand en wat gaat er gebeuren. Met grote onzekerheid worden we, net voordat het 10 december wordt, naar huis gestuurd. We kunnen niets meer doen en op de IC is hij in goede handen. Ga slapen zodat jullie morgen uitgerust de nieuwe dag kunnen beginnen is de boodschap.

De volgende dag komt al binnen een paar uur, we worden gebeld dat ze gaan opereren omdat het niet goed gaat. Ga slapen was weer de boodschap want het kan uren duren voordat we klaar zijn. Uren werden slechts 1 uur, de telefoon ging weer en we keken elkaar aan. Het moment van afscheid nemen was gekomen. Helaas nam mijn vader eerder afscheid van de wereld en waren we te laat.

We komen de volgende ochtend weer thuis en mijn zoon van toen 4 staat de springen in de gang. Papa is jarig en we kunnen eindelijk de cadeautjes uitpakken. We drogen onze tranen en stappen met een grote glimlach het huis van mijn ouders binnen. Het is tijd om de cadeautjes uit te pakken!

Talenten

Mijn vader en ik, als we elkaar zagen hadden we binnen een half uur ruzie. We konden niet met elkaar en niet zonder elkaar. Nu ik ouder word zie ik steeds meer trekjes van hem. De manier waarop ik mijn hand op de versnellingspook leg, identiek aan mijn vader. Maar ik herken steeds meer in hem nu ik in mijn bedrijven doe wat hij zo leuk vond. Ik kan mij nog heel goed herinneren dat ik jaaaaren geleden al met hem door zijn oude studieboeken aan het spitten was om boekjes eruit te vissen over organisatiepsychologie en communicatie gerelateerde onderwerpen. Hij fantaseerde dan dat we samen, als ik groot was, trainingen gingen geven over communicatie.
Nu geef ik trainingen zonder hem… Alhoewel dat natuurlijk niet waar is, hij is altijd bij mij. Hij heeft zijn talenten aan mij gegeven en zijn talenten gebruik ik nu in mijn werk. Zijn as zit in mijn kettinkje en zo is hij ook echt bij mij, op moeilijke en spannende momenten praat ik tegen hem en houd ik mijn kettinkje vast. Hij zal altijd bij mij blijven!

Papa, bedankt dat je jouw talenten door hebt gegeven, ik zal er zuinig op zijn!